Restytucja sokoła wędrownego.                                                                                                                                        W dniu 22 grudnia 2014 roku pracownicy Nadleśnictwa Gołąbki mieli okazję zapoznać się z problemami restytucji sokoła wędrownego w Polsce. Gościliśmy działacza Stowarzyszenia Na Rzecz Dzikich Zwierząt „Sokół" z Włocławka, który przedstawił multimedialną prezentację o tym rzadkim gatunku. Z zainteresowaniem przybliżyliśmy sobie biologię i zwyczaje gatunku oraz perspektywy uratowania od wyginięcia. Sokół wędrowny to skrajnie nieliczny ptak lęgowy, należy do najlepszych łowców. Potrafi schwytać ofiarę w locie, pikując z dużej wysokości i przechwycić ją w powietrzu. Niemal zniknął z naszego kraju, obecnie populacja powoli odradza się dzięki hodowli w niewoli. Jego siedlisko to rozległe stare lasy, skaliste góry, kamieniołomy, niektóre wieże w miastach. Zajmuje gniazda innych ptaków, potrafi gniazdować na półce skalnej lub w niszach wysokich budynków. Jaja wysiaduje przez ok. 30 dni, a po ok. 40. młode opuszczają gniazdo. Żywi się głównie ptakami, nawet do wielkości czapli. Gatunek wędrowny - przylot w miesiącach III/IV, odlot w IX/XI, nielicznie zimuje w kraju. Poza okresem lęgowym prowadzi samotniczy tryb życia. Dorosłe ptaki przez cały rok przebywają w okolicach swojego rewiru lęgowego. Szybkość, z jaką porusza się sokół w trakcie ataku na zwierzynę zmierzył Ken Franklin w latach 90. Skoczył z ptakiem na dużej wysokości z samolotu i osiągnął prędkość 400 km/h, uważa nawet, że mogłaby być jeszcze większa. Jest gatunkiem ściśle chronionym, wymienianym w Polskiej Czerwonej Księdze zwierząt zagrożonych wyginięciem oraz w załączniku Dyrektywy Ptasiej. Stowarzyszenie Na Rzecz Dzikich Zwierząt „Sokół" prowadzi projekt pod nazwą „Restytucja sokoła wędrownego Falco perygrynus w Polsce". Prowadzone są zabiegi reintrodukcyjne i monitoring na terenie całego kraju (w tym w LP) przy wsparciu środkami UE. Głównym celem jest odtworzenie ekotypu sokoła wędrownego gnieżdżącego się na drzewach. Prowadzący szkolenie Pan Sławomir Sielicki zabrał ze sobą raroga górskiego, który był doskonałym eksponatem poglądowym. Ptak został odpowiednio ułożony i oswojony z obecnością ludzi. Był spokojny przez całe szkolenie, miał zasłonięte oczy specjalnym kapturem. Wzbudzał żywe zainteresowanie uczestników, niektórzy z bliska chcieli zweryfikować swą wiedzę na jego temat. Przedstawione przez prelegenta materiały pozwolą leśnikom na rozpoznawanie sokoła wędrownego pośród licznych przedstawicieli szponiastych.                                                                                                                        JP