W wieku około 18 lat został oddany na dwór króla Frankonii, gdzie poślubił córkę Pepina z Heristal, z którą miał przynajmniej jednego syna. Przez kilka lat pełnił życie pełne przygód jako rycerz. Później został kapłanem i uczniem św. Laparda, a po jego śmierci, ok. 708 r. objął po nim półpogańską diecezję Maastricht. Miał ogromne zasługi w nawracaniu na wiarę chrześcijańską swoich ziomków, którzy dotychczas czcili bożków germańskich. Zmarł w Liege około 727 r., gdzie pochowano go w katedrze, skąd w 825 r. część jego relikwii przeniesiono do Andage.

Kult św. Huberta szybko szerzył się w Europie. Jako patron myśliwych odbiera cześć począwszy od XI w. W XIV w. kult połączono z elementami kultu św. Eustachego, który żył na przełomie I/II w. Z tego okresu pochodzi słynna legenda o jeleniu. Św. Eustachy jeszcze jako Placydus był naczelnikiem wojskowym cesarza Trajana i oddawał cześć bożkom rzymskim. W czasie jednego z polowań ujrzał jelenia z krzyżem pośrodku poroża. Jeleń nakazał Placydusowi ochrzcić się i przyjąć imię Eustachy.

Istnieje przekaz, wg którego po wyjeździe żony do swojej umierającej matki, osamotniony Hubert zaczął hulaszcze życie. Pokochał polowania, które zmieniły się w rzezie zwierzyny prowadzone bez umiaru. W trakcie jednego z takich polowań ujrzał wynurzającego się z kniei wspaniałego jelenia z krzyżem, jaśniejącym niezwykłym blaskiem pomiędzy rozłożystym porożem. Jednocześnie usłyszał głos napomnienia krytykujący zabijanie zwierząt i potrzebę zbawienia duszy.

Wydarzenie spowodowało wewnętrzną przemianę Huberta, który od tego momentu zmienił swoje życie. Kanonizowany po śmierci, został patronem myśliwych, a dzień jego śmierci i przeniesienia relikwii do klasztoru w Andage - 3 listopada jest świętem myśliwych. Kolejne wątki kultu Świętego dodali pewnie sami myśliwi i leśnicy. Ze względu na swoje życie związane z radykalnym nawróceniem, jest dzisiaj niezwykle popularny. Jego nawrócenie może przekonywać, że każdy z nas ma szansę zmienić swoje życie na lepsze. Odmiana życia jest wezwaniem do stawania się lepszym, bardziej doskonałym.

W obiegu jest kilka wersji legendy o św. Hubercie. Ta najbardziej znana powstała prawdopodobnie trzysta lat po jego śmierci w wyniku połączenia z opowieściami o św. Eustachym. Warto więc przypomnieć legendę, w której jawi się postać zapalonego myśliwego, odważnego lekkoducha, który uratował życie ojcu podczas polowania na niedźwiedzie. Gdy miał 14 lat jego pasja nie minęła, ruszył na łowy w Wielki Piątek. Na polowaniu ujrzał białego jelenia ze świetlistym krzyżem w wieńcu i usłyszał głos Boga nakazujący mu udanie się do biskupa Lamberta. Po kilku latach biskup zmarł, a jego miejsce zajął św. Hubert. Do samej śmierci w 727 roku przemierzał pogańskie wioski i miasta, nawracając pogan na chrześcijaństwo. Gdy 3 listopada 743 roku przenoszono jego ciało, okazało się, iż nie uległo rozkładowi.

Kult św. Huberta rozszerzył się w całej Europie, w XI w. wchłonął legendę drugiego patrona myśliwych, św. Eustachego. Według niej w chwili spotkania z białym jeleniem przyszły święty miał być poganinem. Bez względu na sposób, w jaki się nawrócił, stał się jednym z najpopularniejszych świętych. Jest patronem myśliwych, jeźdźców, leśników, strzelców, sportowców, kuśnierzy i matematyków. Opiekuje się też epileptykami, lunatykami i chroni przed wścieklizną.

JP